مسأله دیگر، مسأله روضه هاست. روضه خوانى و سینه زنى باید باشد؛ اما نه در هر عزایى. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن - آن سنت سنیه - مربوط به همه ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه یى مى خواند، عدهاى دلشان نرم مى شود و گریه مى کنند؛ این عیبى ندارد. اصلاً عزادارى کردن یک حرف است، روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن یک حرف دیگر است.
روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست و یکم ماه رمضان، سینه زنى و عزادارى و برپایى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى بن جعفر (علیهالسّلام) - با اینکه وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه خوانى است - من لزومى نمىبینم که سینه زنى بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلاماللَّه علیها) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه خوانى و سینه زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه آور است.
بخشی از بیانات رهبر انقلاب در دیدار با اعضای گروه ویژه و گروه معارف سلامی صدای جمهوری اسلامی ایران - 13-12-70 اقتصادمقاومتی_اقدام وعمل...
ادامه مطلبما را در سایت اقتصادمقاومتی_اقدام وعمل دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : 3n-eghtesad6 بازدید : 2 تاريخ : چهارشنبه 5 بهمن 1401 ساعت: 15:43